در گذشته های دور، یکی از بزرگ ترین مشکلات برای صنعت گران این بود که چگونه سطحِ قطعات فلزی ای که تولید می کنند را صاف، صیقلی و زیبا کنند. از جمله سپرها و یا شمشیرها و سایر قطعاتی از این دست. برای همین ساعت ها وقت می گذاشتند و با کمک نیروی کار و با روش های گوناگون این کار را انجام می دادند. این کار در مورد قطعات کوچک بسیار آزار دهنده و زمان برتر بود. هم کارِ صیقل دادن برای این قطعات سخت تر بود و هم زمانِ زیادتری را می برد. به مرورِ زمان این صنعت گران متوجه شدند که اگر این قطعات را در یک بشکه ریخته و به صورت افقی قرار دهند و داخل آن را با شن و قطعاتِ مصنوعِ خود پر کنند و آن را بچرخانند، می توانند در مدت زمان کمتری به سطحی صیقلی تر و با کیفیت تر برسند. افرادی هم این ایده را اجرایی کردند که به جای چرخاندنِ این بشکه با دست آن را به کمک چرخِ آبی بچرخانند. به این صورت هم چرخش یکنواخت تر و سریع تر خواهند بود و هم نیروی دستی ارزان درا ختیار خواهند داشت. این گونه بود که یکی از جداناپذیرتری روش های پرداخت سطحی در علمِ مدرن امروز متولد شد و در این سال ها هر روز روش های جدیدتر و موثرتری برای آن طراحی می شود.

عبارت هایی چو tumbling، rattling، rolling و tubing همگی به این اصل اشاره دارند. امروزه با رشد فن آوری ها، دستگاه هایی مخصوص این کار ساخته شده اند که به منظور افزایش بازده، کاهش هزینه و افزایش سرعت این کار استفاده می شوند.

بشکه های گردان دارای سازه ی 6 ضلعی و یا 8 ضلعی هستند که توسط یک تسمه و موتور و پولی چرخانده می شوند. داخل این بشکه ها زائده هایی قرار داده می شود که اجازه ندهد، قطعات هنگامِ چرخش در کفِ بشکه باقی بمانند و فرصت چرخانده شدن به آن ها می دهد. اصول همه ی روش های تکانه ای (tumbling) بر پایه ی یک محفظه ی محرک،  جسم ساینده و مایع شست و شو دهنده استوار است.

غیر از روش گردان، روش ویبره ی بشکه نیز وجود دارد. از مزایای این روش این است که در صورت انتخاب مناسب جسم ساینده، میزان ویبره و مایع شست و شو دهنده می تواند سطحی صاف تر نسبت به بشکه ی گردان به دست آورد و علاوه بر آن امکان صاف شدن سوراخ های داخلی که صیقل دادن آن ها در بشکه های دوار بسیار سخت است ممکن می شود. از دیگر ویژگی های مدل ویبره، سرعتِ بالای عملکرد بوده وچون مانند بشکه ی دوار نیازی به بستن آن نیست کاربر می تواند میزان سایشِ سطح ها در هر مرحله، حینِ کار مشاهده کرده و هر زمان که نیاز باشد کار را متوقف کند.

در پولیشِ ویبره، حرکت قطعه در مسیر دایره ای و بر اساس نیروی گریز از مرکز بوده و قطعه علاوه بر آن می تواند دائما به روی سطح آمده و دوباره دفن شود. این روش می تواند قسمت های شکننده و حساسِ قطعات را بر خلافِ روش بشکه ی دوار از صدمه در امان نگه دارد.

فرکانس لرزش دستگاه می تواند از 900 دور در دقیقه تا 3600 دور در دقیقه باشد. برای از بین بردن ناصافی های ظریف، از فرکانس های بالاتر و دامنه ی نوسان پایین تر و برای از بین بردن ناصافی های بزرگ تر از دامنه ی نوسان بالاتر و فرکانس پایین تر استفاده می شود.

انتخاب ماده ی ساینده در این روش دارای اهمیت بالایی می باشد که در مقالات بعدی به این مساله بیشتر خواهیم پرداخت. این ساینده ها دارای تنوع زیادی هستند و از جنس هایی مانند پلاستیک فشرده یا سنگ های صیقل شده می تواند استفاده کرد.

یکی از کاربردهای این روش پولیش و صیقل سنگ های زینتی است. در زیر نمونه ای از سنگ های صیقل شده را می بینید.

سنگ های سمت راست با پولیشِ ویبره صیقل شده اند و سمت چپی ها با استفاده از بشکه ی گردان که تفاوت ها کاملا مشهود می باشند.

شما می توانید با استفاده از تجهیزات ساده دستگاه ویبره ی خود را بسازید و در کارگاه خود برای صیقل سازی انواع قطعات و یا تمیز کردن قطعات آهنی از اکسید استفاده کنید.

در مقالات بعدی در مورد شیوه ی ساخت دستگاه های پولیش ویبره به صورت شخصی (DIY) بیشتر توضیح خواهیم داد.